Quayacuil, mancora, huacachina

Van Guayaquil met de bus op naar Mancora net over de grens in Peru, samen met Melanie. Deze bus rit zou rond de 8u duren, dit werd wel iets langer, zeg maar 11u in totaal. Hoe was de reis? We hadden een goede plek met genoeg been ruimte, daarover niets te klagen. Eindelijk bij de grens rond 12u ’s nachts konden we in de rij staan. Helaas het systeem lag eruit, dus daar zaten we dan, nog 6 mensen voor ons. Dat was dus 2u wachten, toen deed het systeem het, dit is hier dus allemaal heel gewoon en iedereen is er ook heel relaxt onder, wij Europeanen zijn daar toch minder goed in. Nou dat was alleen het uitschrijven.
Hup in de bus naar de volgende stop Peru, om ons daar een stempel te verschaffen om Peru binnen te komen. Alles gebeurd hier met de hand, 1st wij een formulier invullen, dan hun het overtypen en 3 stempels zetten op verschillende papier, Joost mag weten welke. Dan is het 3u ‘s nachts en kunnen we eindelijk gaan slapen tot we in Mancora zijn.
Ja dat hadden we gedacht, net een uur geslapen, worden we wakker gemaakt, zijn we er al? Nee dit is een stop waar de tassen gecontroleerd moeten worden. Alles open gooien, jeetje zoveel moeite gedaan om alles er in te krijgen, daar hebben ze hier geen boodschap aan. We mogen niet bij de bus in de buurt komen dus op de stoep hangen en wachten. Uiteindelijk komen we om half 7 ’s ochtends in Mancora aan in het hostel Kokopelli, waar we blij zijn om een bed te zien. 2 uurtjes later zien we dan de andere meiden weer. Lisette, Kitty en Inske. We wilde hier genieten van de zon dat is 1 maar ook de mogelijkheid hebben om walvissen te spoten, helaas dat seizoen bleek net voorbij te zijn. Donderdag avond gaan we met de bus van 6u ’s avonds naar Lima. Deze reis duurt 20u. met leren stoelen, ik heb heel veel geluk dat Melanie voor mij zat. Reden? Locale Zuid Amerikanen vragen niet of ze naar achter kunnen, die doen gewoon. En ja de bussen zijn niet gemaakt op lange mensen, zo lang ben ik nog niet eens met mijn 1.80 in Nederland. Maar als de stoel dus helemaal naar achter zou gaan dan zou ik er dus niet meer tussen passen. Eindelijk in Lima, moeten we opzoek naar de volgende busterminal die ons naar Ica zal brengen. We zijn namelijk onderweg naar Huacachina om te sandboarden. Dit is een gigantische woestijn. Deze bus reis zou 4u duren volgens de lonely planet, een paar stops extra is hier ook geen probleem om mensen langs de kant van de weg in te laten stappen. Dus deze bus reis duurt rond de 5u. Afgereisd en wel komen we aan in Ica. Hier moeten we nog met een taxi naar de eind bestemming. Dit was een super ervaring. Met 5 meiden, en 5 grote backpacks in de taxi. En ja raar maar het paste ook nog! We hebben enorm gelachen. Rond 8u ’s avonds komen we aan in Huacachina bij het hostel, waar we snel aanvallen bij het restaurant.
Zaterdag gaan we eerst lekker bij de lagoon zitten ontbijten en genieten van een schitterend uitzicht op de zandduinen. ’s Middags om 4u gaan we bucky rijden & sandboarden, wat wij verwachten: op een board naar beneden staand, zoals snowboarden. Maar dit bleek niet het geval, we gingen op de buik op het bord keihard naar beneden. GAAF!!!! Alleen anders dan verwacht. ’s Avonds weer lekker uit eten. Waar ik en hier komt het:….. op mijn beste Spaans vroeg es posibilidades ……. Met dan de rest van de vraag, waar op iemand die bij het hostel werkt zegt met een strak gezicht it’s not a word es posible. SLIK iedereen lachen inclusief ik, want ik gebruik dit dus eigenlijk iedere dag en vond het ook wel erg goed klinken. We houden het er in!! De meiden schieten iedere keer weer in de lach, geheid dat mij dit natuurlijk nog wel een keer gaat gebeuren nu het er zo ingeramd zit. De meiden dachten dat dit woord echt bestond, omdat ik het zo vloeiend zei. Ook de jongen van het hostel vind het grappig en komt met ons eten aan, en daarbij mijn vraag stellend. Wij natuurlijk weer hard lachen.
Zondag/ morgen gaan we ’s avonds weer verder met de bus naar Cuzco dit zal ook weer zo’n 18u duren. Kijk er nu al naar uit:) Maar ja. En ik heb van de busmaatschappij ook een nieuwe naam gekregen: Fastyn Andbers, mengels van Fanny Andrea Ossebaar, heel mooi gevonden:)



@mam: ik hoop dat deze ook weer leuk is! En er komen ook weer foto’s aan!! Ja dat scheelt zeker.
@san: Ja dat moet je zeker een keer doen. Misschien wil ik er ook nog wel weer eens heen:)
@ marien: Ja het was zeker een toptentje heb enorm genoten van al het lekkers wel meerdere keren omdat ik gewoon niet kon kiezen:)
@janise: wat leuk dat je reageert!!! Ja ik zal zeker nog wel ff genieten. Als je ff je mail adres door geeft kan ik ook de foto’s met je delen als je dat wil tenminste:)
@ronnie en steef: Ik hoop dat alles goed met jullie gaat. En ik hoop dat jullie het leuk vinden om mij weer te volgen:) Ik kijk uit naar het etentje!!
@ Ankie: als het goed is had ik je toegevoegd op de site voor de foto’s is dat nu ook gelukt?? Bedankt.